Eυτυχώς είναι δικός μας

Εκδοχή πρώτη: ο 64χρονος άντρας που σκότωσε στο Λας Βέγκας καμιά εξηνταριά ανθρώπους και τραυμάτισε πάνω από πεντακόσιους άλλους είναι ένας ακόμη μοναχικός λύκος του ISIS.

Εκδοχή δεύτερη: ο 64χρονος άντρας που σκότωσε στο Λας Βέγκας καμιά εξηνταριά ανθρώπους και τραυμάτισε πάνω από πεντακόσιους άλλους είναι ένας ακόμη Aμερικάνος που μπουκάρει τις τελευταίες δεκαετίες σε δημόσιο χώρο και σκοτώνει με τα πυροβόλα όπλα του όσους περισσότερους προλάβει.

Κανένα ως τώρα στοιχείο δεν υποστηρίζει την πρώτη εκδοχή, αλλά αυτή η προσωρινή θολούρα μας βοηθά να αναρωτηθούμε ξανά: Ποιο από τα δύο ενδεχόμενα μας τρομάζει περισσότερο; Ποιο από τα δύο βρίσκουμε απεχθέστερο; Ποιος από τους δύο ανθρωπότυπους είναι πιο μακριά από το αξιακό μας σύστημα; Ποιου ο τρόπος σκέψης είναι πιο απροσπέλαστος;

Βρισκόμαστε ενώπιον του εξής παραδόξου: Αν ίσχυε η πρώτη εκδοχή, αν σκότωσε για μια οποιαδήποτε πολιτική ή θρησκευτική ιδέα, αν σκότωσε στο πλαίσιο επιδίωξης ενός μακρινού σκοπού, αν σκότωσε ως φανατικός, αν σκότωσε έχοντας στο μυαλό του στρατόπεδα με συμμάχους και εχθρούς, μπορούμε πολύ λιγότερο δύσκολα να έρθουμε στη θέση του, μπορούμε να βρούμε αναλογίες με δικά μας πιστεύω, μπορούμε εν πάση περιπτώσει να συλλάβουμε τι έκανε. Αν στο δικό του κεφάλι είμαστε εχθροί του, εξίσου και στο δικό μας είναι εχθρός μας. Όσο πιο κατανοήσιμος κι αν είναι ο ανθρωπότυπος του όμως, είναι ταυτόχρονα και πιο τρομακτικός. Μπορεί να σκέφτεται με τρόπο όχι εντελώς έξω από τον δικό μας, αλλά τον φοβόμαστε περισσότερο, γιατί πηγαίνοντας με τους άλλους, έπαψε να είναι ένας από μας, έπαψε να είναι ψυχή τε και σώματι Δυτικός.

Αν ισχύει όμως η δεύτερη εκδοχή, αν δεν σκότωσε απίστους, αν δεν σκότωσε για κάποια ιδέα, αν σκότωσε χωρίς να έχει ιδέα γιατί, αν σκότωσε γιατί μπορούσε, αν σκότωσε γιατί το έκαναν τόσοι άλλοι πριν από αυτόν, αν σκότωσε με ατζέντα ατομική κι όχι πολιτική, αν σκότωσε γιατί δεν άντεχε άλλο μωρέ, ή γιατί όλοι τριγύρω του γαμιούνται και θα τους δείξει επιτέλους αυτός, ή γιατί κάπως πρέπει να τελειώνουν όλα και κουράστηκε να πονάει τόσο ή να μη νιώθει τίποτα, αν σκότωσε ως σόσιοπαθ ή ως τρελός, όσο κι αν δεν μπορούμε να μπούμε στο μυαλό του, υπάρχει κάτι πολύ λιγότερο σκιαχτικό στη δράση του. Δεν σκοτώνει για να φέρει κανένα άλλο πρότυπο πολιτισμού το οποίο είναι έξω από μας, έπαψε να είναι ένας από μας μόνο στο σκέλος του σαλέματος, όχι μόνο δεν έπαψε να είναι ψυχή τε και σώματι Δυτικός αλλά είναι σάρκα από τη σάρκα της Αμερικής, το έκανε ακολουθώντας το μονοπάτι που χάραξαν οι προηγούμενοι μαζικοί εκτελεστές, μονοπάτι που συνεχίζει να διευρύνεται, μονοπάτι που δεν οδηγεί στη Ράκα, αλλά στο ΗΒΟ, το Νetflix, σε σειράρες, ταινιάρες, μπιντζ γουότσινγκ, μήπως και μπορέσουμε να συλλάβουμε τι υπάρχει στο μυαλό αυτών των ανθρώπων που ζουν ανάμεσά μας.